यायाची गोष्ट

"आईSS"


"काय रे याया?"

"आई, काल ना शाळेत सायन्सच्या तासाला बाईंनी आम्हाला सांगितलं आम्ही आत्ता दिसतो तसे नव्हतोच लहानपणी" "म्हणजे ग काय?"

"काय तरी मेटाम... "

"मेटामॉर्फॉसिस म्हणजे रुपबदल"

"हा बरोबर आई, तेच म्हणाल्या बाई. तेच काय ते झाल. म्हणजे...मी आधी असा नव्हतो पंखवाला?" डोळ्यात अपार उत्सुकता आणून यायाने मला विचारलं.

"आता ह्याला कसं समजवावं बर....? पटकन आठवलं"

"याया, बाळा जा बर कपाटातून तुझा अल्बम घेऊन ये फोटोंचा"

"पण आई आधी सांग ना ते मेटा काय आहे ते" मी टाळतेय अस वाटून याया माझ्या पंखांना हलवून माझ लक्ष वेधून घेत म्हणाला

"अरे बाळा तेच सांगतेय, आधी अल्बम तर घेऊन ये" मी हलकेच टपलीत मारत त्याला म्हंटल तसा तो पळाला कपाटातून अल्बम आणायला

  "हाच अल्बम ना आई?"    त्याने हात उंचावत विचारलं

"होSS :) आण इकडे आणि बस माझ्या बाजूला. मी सांगते तुला आता, तू कसा होतास ते"

         "हे बघ हा कोण आहे फोटोत ओळख बघू!"  

एकदा फोटोकडे एकदा माझ्याकडे बघत गोंधळात पडलेल्या यायाकडे बघून मला हसूच येत होतं पण हसले तर स्वारीला राग यायचा नी मग तो रुसुन कुठल्या तरी झाडावर जाऊन बसायचा म्हणून हसू दाबत त्याला म्हंटल "अरे हा तुच आहेस"

त्याचा अजिबात विश्वास बसला नाहीये हे त्याचा चेहराच सांगत होता. मग कस समजवाव ह्याचा विचार करताना मला एका पुस्तकाची आठवण झाली.थांब ह्या पुस्तकातल एक चित्रच दाखवते तुला

"हे बघ फुलपाखरु होण्यासाठी आधी चार परिक्षा पार कराव्या लागतात. छोट फुलपाखरु आधी एक अंड असतं जसा तुझा फोटो तू बघितलास"



"मग ५-७ दिवसांनी त्या अंड्यातून एक अळी बाहेर येते त्यालाच कॅटरपिलर म्हणतात. त्या अळीच काम एकच झाडांची पानं खात सुटायचं नी वाढत जायचं"

"आई म्हणजे ह्या माझ्या फोटोसारख?"  

"आत्ता कस! बरोबर हा तुझाच फोटो आहे"

"पण अस अळी असताना खूप भीती असते हा बाळा. पक्षी ह्या अळया पकडून खातात."

"बापरे! मग मी कसा वाचलो?"



"ज्या अळ्या पानांच्या आड लपतात त्या वाचतात. आणि अळ्यांचा रंग पण बहुतेक वेळा पानांच्या रंगासारखा असतो ना म्हणून पटकन दिसत नाहीत त्या पक्षांना"



"हम्म! आई, बाई पण असच काहीतरी सांगत होत्या काल"



"पण तू आणि जाजा गप्पा मारत बसला असाल म्हणून तुला नीट कळल नाही आणि आता नुसतं मेटा मेटा करत बसला होतास. हो ना?"



"बर आई पुढे सांग ना काय होत ते" त्याने विषयाला बगल देत मला विचारलं



"अंड्यातून बाहेर पडण ही पहिली परीक्षा. ही पहिली परीक्षा पास झाल की अळी होता येतं ह्या तुझ्या फोटो सारख"



"भरपूर खाऊन टुमटुमीत झालेली अळी एकदिवस दुसरी परीक्षा द्यायला झाडाजवळ येते. आणि हि परीक्षा द्यायला चक्क उलटं लटकून स्वतःभोवती कवच करावं लागतं. अगदी बंदिस्त व्हाव लागत त्या कोशात. ती परीक्षा पास झाल की त्या अळीचा होतो प्युपा"

हा असा"

"बापरे! मग अंधारात भीती नाही वाटत त्याला?"



"अहं!, अजिबात नाही. फुलपाखरु असतातच धीट आणि त्या परिक्षा पास झाल्यावरच इतके छान पंख असलेल फुलपाखरु होता येत ना"



"म्हणजे मी पण नव्हतो घाबरलो?"



"तू तर शूरच आहेस तू कसा घाबरशील?" मी हसत म्हंटल

"आणि मग एक दिवस ह्या प्युपाला पंख येतात, त्याला सहा पाय, दोन डोळे, दोन अँटिना येतात आणि एक स्ट्रॉ सारखी नळी तयार होते तोंडाजवळ. मग त्याच बघता बघता सुरेखस फुलपाखरु तयार होत"  

हे असं

"आई, हे तर जाजाला पण माहित नसेल. उद्या बाई विचारतील तेव्हा मलाच सांगता येईल ना!" खुष होत अल्बम नाचवत याया मला म्हणाला.

"बर आता संपले असतील तुझे प्रश्न तर मी लागू कामाला? पाऊस पण थांबलाय बाहेर. तुला आज सानिका कडे नाही जायचं खेळायला?" आठवण करुन देताच अल्बम तिथेच टाकून स्वारी पंख झटकून बाहेर पण पडली

--------------------

"साSनिSकाSSS साSनिSकाSSS"    

काय रे याया,कित्ती उशीर केलास आज यायला?" रुसुन बसत सानु म्हणाली

"तुला माहितेय आज मी काSय काSय शिकून आलोय ते? तुला पण नसेल माहित फुलपाखरु कस होत ते" तिला चिडवत याया म्हणाला

"माहित्येय हॅ मॅला, आमच्या कढीपत्याच्या झाडावर कॅटरपिलर आलं की बाबा सांगतो मला, त्याचच फुलपाखरु होत म्हणून"

"शॅSS तू तर सगळा सस्पेंसच घालवलास" नाराज होत याया तिला म्हणाला. परत डोळे चमकून म्हणाला "पण पण तुला तेव्हढच माहितेय. तुला कुठे माहितेय आम्हाला चार परीक्षा द्याव्या लागतात ते." तिला चिडवत चिडवत याया म्हणाला तशी सानिका पण त्याच्या मागे लागली "ए सांग ना रे. मित्र ना तू माझा अस्स काय करतोस"


आत्ता कुठे त्याला पुन्हा स्पेशल वाटायला लागल "ऐक तर मग. आधी एक छोट्टस अंड असतं, मग त्यातून अळी बाहेर पडते ती अळी खा खा खात सुटते झाडांची पानं"


"ए पण नुसतीच पानं? तहान लागली तर काय करता रे? " मधेच सानिकाची शंका येते


"हॅ! त्या पानांमधे पण असतो की थोडा रस बर्‍याचदा पुरतो तो. आम्ही खातो खातो आणि वाढत वाढत जातो. अस वाढताना ४-५ वेळा आम्ही आमची जुनी त्वचा टाकून नवीन त्वचा तयार करतो"


"बापरे! म्हणजे सापासारखं?"


"हं! असेल" यायाला कुठे माहित असतो साप कोण ते. तो आपला हं हं म्हणून विषय संपवतो.


"आणि पुढे...?" मोठ्ठाल्या डोळ्यांनी सानु विचारते


"मग? मग आम्ही झाडाला लटकतो आणि स्वतःभोवती जाळं विणतो. तेव्हा कुठे आमचं अस रंगित पंखवालं फुलपाखरु होतं"


"बापरे! पण त्या जाळ्यात अंधार असेल ना?" सानु काळजीने विचारते

"असतो पण फुलपाखरु व्हायला हे तर करावच लागतं" याया शाईन मारत तिला म्हणतो


"हम्म! कित्ती क्युट आहेस रे तू" सानिकाला आपल्या ह्या मित्राचा खूप अभिमान वाटतो.


"ए! तुम्ही पण आमच्या सारख झोपता का रे?" ती पुन्हा विचारते


"अहं! आम्ही आराम करतो म्हणजे तुझ्या भाषेत झोपतो पण डोळे उघडे ठेवून"


"क्काय? डोळे उघडे ठेवून? म्हणजे हे अस्स?" सानू स्वतःचे डोळे ताणून दखवत विचारते


"आमच्या डोळ्यांना पापण्या नसतात ना, म्हणून आम्ही तसेच झोपतो. आणि ह्या स्ट्रॉ सारख्या दिसणार्‍या नळीने आम्ही फुलांमधला मध खातो"


"अच्छा! अस आहे तर. कित्ती मस्त ना. मला घेउन जाशील एकदा तुझ्या घरी?"


"जाईन, पण आता बाय मला भूक लागलेय. मी चाललो मध गोळा करायला"

"टाटा पुन्हा भेटू" 

अस म्हणून याया सानिकाच्या हातावरुन उडून जातो.