कहाणी चवळीचटकच्या लोकांची

(लेक कुरुकुर करायला लागली की मी तिला ह्या दोन मित्रांची नावं सांगायचे "एक सदा हसे आणि दुसरा रडत राऊत" रडत राऊन नेहमी रडतो आणि रडवतो तर सदा हसे हसतो हसवतो. तिला ह्या नावांची गंमत वाटायची म्हणून "रच्चून सांग ना त्यांची गोष्ट मधे त्या दोघांची नाव समाविष्ट झाली :P)


 
अटकमटकराज्यातल्या चवळी चटक गावात एके दिवशी एक जम्मतच होते. गावातले सगळे लोकं धाय मोकलून रडायला लागतात. दात घासताना रडतात, न्याहारी करताना रडतात. दिवसभर आपले रडतच बसतात. हे रडणं थांबायला ते गावातल्या दवाखान्यात जातात. तर तिकडे काय बघतात? तिकडेही डॉक्टर रडतच औषध देत असतात. गावकरी घाबरुन जातात. डॉक्टर म्हणतो हा काहितरी व्हायरसचा प्रताप असणार.. माझ्याकडे तरी ह्यावर औषध नाही. दुसर्‍या गावातल्या दवाखान्यात जाऊन बघायला हवं. गावात तर सगळ्यांनाच ह्याची लागण झालेय.




गावकरी मग हे रडणं थांबण्यासाठी सर्कशीतल्या विदुषकाला बोलावतात. तो ही बिचारा आजारी असतो. येतो तोच मुळी रडून रडून नाक लालबुंद करुन. रडतच तो विचारतो "काय सेवा करु? उड्या मारुन दाखवू? की नकला करुन दाखवू?" इतक बोलूनही पुन्हा रडायला लागतो ढसाढसा.



"अरे! तुच काय रडतोयस? आमचं रडणं बंद व्हावं म्हणून ना तुला बोलावलं इथे? तुला पण झालेय बाधा रडण्याच्या व्हायरसची?" सरपंच त्याला विचारतात.



"बघा ना सरपंचजी, काल सर्कशीत एक माणूस आला त्याच्याकडून मी हा सदरा घेतला आणि झालं तेव्हापासून माझं रडणं काही केल्या थांबतच नाहीये" डोळे पुसत पुसत विदुषक त्यांना सांगतो



"अच्छा! तो नवीन दुकानदार "रडत राऊत" त्याच्याकडूनच घेतलास का विदुषका तू सदरा?"



"होय होय तोच तोच"



"अरेच्चा! आम्हीही त्याच्याकडूनच घेतलाय सदरा. म्हणजे हा सदरा आहे की काय कारण ह्या व्हायरसचे?"



"चला गावाची बैठक बोलवा"



"होSS होSS आत्ताच दवंडी पिटूयात. चला लागुयात कामाला"



"ऐकाSS होSS ऐकाSS. चवळीचटकच्या रहिवाशांनोSS ..



ढम्मSSढम्म ढम्म ढम्म ढम्मSS..



कान देऊन ऐकाSS...



उद्या दुपारी जेवण झाल्याबरोबर सगळ्या गावकर्‍यांनी चावडीपाशी जमावे होSSSS येताना "रडत राऊत ह्या व्यापार्‍याकडून घेतलेला सदरा घेऊन यावे होSSS "



"गावाला झालेल्या ह्या नव्या विषाणूवर उपाय करण्यासाठी सगळ्यांनी हजर रहावे होSSSS"



गावात दवंडी फिरते तशी सगळे रडत रडत एकमेकांकडे चौकशी करायाल लागतात.



"काय होणार आहे रे उद्या दुपारी चावडीवर?" रडवेला चेहर्‍याचा रामू शामुला विचारतो.



"मलाही नाही माहित. पण खूप कंटाळा आला बघ आता रडून रडून" डोळे नाक पुसत पुसत शामु रामुला उत्तर देतो.



तो दिवस रडारडीतच पार पडतो. दुसरा दिवस उजाडतो, सकाळ सरते.दुपार होते. तशी सगळे गावकरी रडत रडत चावडीवर जमा होतात.



सगळ्यांचे डोळे रडून रडून सुजलेले असतात. नाक लाल झालेले असते. चेहरा रडुन रडून सुकलेला असतो आणि तरिही रडं थांबलेलं नसतं.



सरपंचजी येतात, येताना बरोबर कुणा व्यक्तीला घेऊन येतात. येतात तेच चक्क हसत हसत. डोळ्यात एक टिप्पूस पाणी न आणता, डोळे - नाक लाल न होता.



सगळे रडत रडत त्यांना विचारतात "सरपंचजी सरपंचजी असं कस्सं झालं?" "आम्ही रडतोय आणि तुम्ही हसताय? तुम्हाला बरं औषध सापडलं. काय केलत तरी काय?"



"होSS होSS सांगतो सांगतो. आधी सांगा मी सांगितलेला सदरा घेऊन आलायत का?"



सगळे एकाच रडक्या सुरात होSS म्हणतात. जे सदरा घालून आलेले असतात त्यांची तर अवस्था फारच वाईट असते. गडबडा लोळण घेत ते धाय मोकलून रडत असतात.



"तर आता एक काम करा. इकडे होळी पेटवा बघू आधी. आणि त्या होळीत तुम्ही घेतलेले हे सदरे जाळून टाका"



"काय? जाळून टाकायचे? का पण? आणि आमचे पैसे?"



"तुम्हाला रडत रहायचय की बर वाटायला हवय?"



"नाही नाही रडायच नाहीये आम्हाला" डोळ्यातून येणार पाणी पुसत पुसत कुशाबा कसे बसे बोलतात.



"मग माझं ऐका आणि सगळे सदरे जाळून टाका."



"आणि.... मग?"



"आणि हा जो व्यापारी आलाय माझ्या बरोबर त्याच्याकडून घेतलेले सदरे वापरायला सुरुवात करा"



"ह्या! असं कधी असतं होय?"



"तसच आहे हे. तुमचा विश्वास नाही बसत आहे का? बर मग राम्या तू ये बघू इकडे तुझा सदरा घेऊन. उपाय नाही झाला तर मी तुला त्याचे पैसे परत करतो मग तर झालं?"



"हम्म! आता राम्या हा तुझा सदरा मी ह्या होळीत जाळून टाकतो. "



भस्सSS काय लाल निळ्या ज्वाळा निघाल्या त्यातून.



"आता ह्या "सदा हसे" कडून तू एक सदरा घे बघू."



"हम्म! आता हा नवा सदरा अंगात घाल"



"हाSSहाSSहाSSहाS सरपंचजी मला हसता यायला लागलं, रडणं पळून गेलं माझं"



"हे काय तरी आक्रितच दिसतय. पण बरोबर बोलतायत सरपंच" सगळे एकमेकांत बोलतात. एक एक जण पुढे येतो नी "रडत राऊत" कडून घेतलेल्या सदर्‍याची होळी करतो. आणि सदा हसे कडून नवीन सदरा विकत घेऊन तो अंगात घालतो.



"पण असं झालं कस?" सगळ्यांना प्रश्न पडतो.



सदा हसे बोलायला उभा रहातो.



"माझ्या दोस्तांनोSS, मी आणि रडत राऊत दोघेही एकदा व्यापारा निमित्त एका गावात एकत्र आलो. दोघांचाही तयार कपड्यांचा व्यवसाय होता म्हणून ओळखही झाली एकमेकांशी. आमची आधी मैत्री झाली आणि आम्ही दोघे मिळुन व्यापार करायला सुरुवात केली. रडत राऊत मुलखाचा रड्या होता. जर्रा काही झालं की रडायचा. सुरुवातीला जेव्हा आम्ही एकत्र व्यापार करायचो तेव्हा माझ हसणं आणि त्याचं रडणं अस बेमालूम मिसळायचं सदर्‍यात की लोकं ना जास्त हसत बसायची ना कायम रडत रहायची. पण नंतर त्याचं रडणं वाढत गेलं आणि मला दुसर्‍या "आनंद महागुरुची" साथ मिळाली तसा त्याने माझ्या बरोबरचा व्यवसाय बंद करुन स्वतंत्र व्यवसाय सुरु केला. त्याच्या कडून कपडे घेऊन घालणारेही त्याच्याच सारख रडायला लागायचे. लोकांना जेव्हा हे कळल तेव्हा त्यांनी त्याला गावातून पळवून लावलं.

मग त्याने काय केलं? तो तुमच्या गावात आला. त्याने कमी किमतीला सदरे विकायला सुरुवात केली आणि सगळे सदरे विकून तो इथून पुढच्या गावी गेला. जाताना त्याचा रडवेपणा सदर्‍यांबरोबर इथे सोडून गेला. तुमच्या सरपंचांच्या हे लक्षात आलं विदुषकाच्या बोलण्यावरुन. मग ते अटकमटकच्या राजाला येऊन भेटले. राजाने राजवैद्यांना पाचारण केलं. राजवैद्यांकडून त्यांना माझा पत्ता मिळाला आणि ते तडक माझ्याकडे आले. आणि मग आम्ही नवीन सदरे घेऊन लगोलग ह्या गावात परत आलो."



"रडत राऊतचे सदरे जाळून आणि सदा हसे कंपनीचे सदरे वापरायला सुरुवात करुन चवळीचटकचे लोकं पुन्हा हसू खेळू लागले"


आता रडत राऊत गुपचुप अदृश्य सदरे लहान मुलांच्या अंगावर टाकून पळून जातो. मग ती लहान मुलं सारखी रडत बसतात. तेव्हा तुम्ही सारखे रडत असाल तर समजून जा रडत राऊत तुम्हाला त्याच्याकडचा एक रहिलेला अदृष्य सदरा घालून पसार झालाय दुसर्‍या घरी. मग तुम्ही काय कराल? सदा हसेची आठवण काढा आणि त्याच्या आनंदी कंपनीचा गुदगुल्यांचा सदरा अंगावर चढवा